Charles Sheeler „Artysta patrzy na naturę”

Charles Sheeler „Artysta patrzy na naturę” 1943:

Częste, bynajmniej nie tylko u artystów…

Net: „Artysta patrzy na naturę przedstawia wyimaginowaną scenę z falującą zielenią, masywnymi kamiennymi ścianami, schodami i ścieżkami. Wbrew tytułowi artysta Charles Sheeler przedstawił siebie siedzącego przy sztalugach, ignorującego jasno oświetlony krajobraz przed sobą. Postać pracuje raczej nad monochromatycznym rysunkiem przestarzałego pieca, opartym na jednej z własnych fotografii Sheelera z 1917 roku”.

Fabrizio D’Alisera Quartet „Crossthing”

Fabrizio D’Alisera Quartet „Crossthing” 2013:

Net: „Born in Rome, 1979 he is a saxophone player, composer and arranger. He graduated at the Nicola Sala Conservatory and then in 2004 he won a scholarship for Berklee College of Music.

Q:What is your internal experience when you feel REALLY connected to the music?
A:I love the jazz tradition: you need to know the past to go out and try to play the “new”. I always listen to the blue note masterpieces and try to discover every day something more in that recordings to find something that pushes me towards the music”.

Anna Petrosjan „Kot”

Anna Petrosjan „Kot”:

I – wystarczy!

Net: „Urodzona w Teheranie w Iranie w 1989 roku, mieszka i pracuje w Erewaniu. Uczęszczała do szkoły średniej w Armenii i chciałaby studiować na Akademii Sztuk Pięknych Brera w Mediolanie (Włochy). Jej rodzice są artystami i przez kilka lat uczyli ją malarstwa. Do stworzenia tej pracy użyła japońskiego atramentu, ponieważ uważa, że japońskie pisanie też jest formą sztuki”.

Kamil Saint-Saëns „3. Sinfonie (»Orgelsinfonie«)

Kamil Saint-Saëns „3. Sinfonie (»Orgelsinfonie«)
Hamburger Sinfonieorchester ∙ Iveta Apkalna ∙ Riccardo Minasi:

Po zgrzytach muzyki współczesnej, odbiera się to jak kołysankę.

Wiki: „III Symfonia c-moll op. 78, została ukończona w 1886 roku, u szczytu jego kariery artystycznej. Jest powszechnie znana jako Symfonia organowa, ponieważ – co jest niezwykłe w przypadku symfonii późnoromantycznej – w dwóch z czterech sekcji zastosowano organy piszczałkowe.
Po śmierci swojego przyjaciela i mentora Franciszka Liszta 31 lipca 1886 roku Saint-Saëns zadedykował dzieło pamięci Liszta.
Saint-Saëns pisał: „Dałem temu dziełu wszystko, co mogłem dać. Tego, czego tutaj dokonałem, nigdy więcej nie osiągnę”.